Het begon eigenlijk allemaal in 2015 met een roadtrip naar Oostenrijk, Zwitserland an Italië om daar een aantal leuke bergpassen op en af te rijden met een aantal Tesla’s. De trip was erg goed meegevallen en daarom werd er begin 2016 al gedacht aan een vervolg. Na een aantal dagtrips in de Eifel kwamen er een aantal personen begin mei samen in Oosterhout.

Jan, John, Maarten, René en ikzelf (Dimitri) hebben die avond een periode vastgelegd en ook een eerste idee van een route besproken die John al enigszins in zijn hoofd had, mede door de ervaring van het jaar ervoor. In grote lijnen zouden we van 9 tot 13 juni onderweg zijn waarbij we op dag 1 tot in Oostenrijk reden en we op dag 2 koers zouden zetten via Zwitserland naar Italië en onderweg enkele mooie bergpassen zouden trotseren (waaronder de Stelvio). De volgende dag waren er iets minder kilometers om wat te kunnen bijkomen. Dag 4 zou weer een stevige rit worden naar ons beginpunt in Oostenrijk met enkele leuke bergpassen en op dag 5 zouden we weer huiswaarts keren.

De weken erna werd het volledige team samengesteld en uiteindelijk waren we vier Tesla’s met ieder twee personen. Achteraf gezien een ideale combinatie, zowel om elkaar niet uit het oog te verliezen als bij elk van de laadstops. Op enkele laadlocaties stonden vier superchargers en zelfs als die alle vrij zouden zijn verlies je toch heel wat tijd als je met meer dan vier bent.

Het volledige team bestond uit:
John T., René Z., Jan W., Ivo G., Hans N., Maarten R., Menno D., Dimitri V.

En niet te vergeten
1 Tesla Model S 85 (met autopilot), 1 Tesla Model S 70D, 1 Tesla Model S 85D, 1 Tesla Model S 90D

Een gemengd gezelschap dat ons ook nog heel wat geleerd heeft over hoe zuinig de verschillende types Model S nu zijn ten opzicht van elkaar… maar daarover later meer.

 

Dag 1 – donderdag 9 juni

Iedereen vertrok die dag gepakt en gezakt richting onze eerst slaapplaats in Oostenrijk. Dat ging in twee groepen waarbij de eerste groep (John, René, Hans, Maarten en Menno) ’s morgens al vertrok en de tweede groep (Jan, Ivo en mezelf) nog wat werk heeft proberen te voltooien vooraleer rond het middaguur te vertrekken. Ikzelf vertrok vanuit Zonhoven en had ongeveer 700 km te rijden terwijl Jan en Ivo samen vanuit Amsterdam/Utrecht kwamen. Rond half vier was groep 2 geladen in Erftstadt en hadden we een snelle en veel te late lunch achter de kiezen en vertrokken we richting Waltlaubersheim. De groep die eerder vertrok had ons intussen als warm gemaakt met foto’s van enorme schnitzels in Waltlaubersheim, alleen hadden we bij aankomst helemaal geen honger en hebben we geen schnitzel gegeten. We maakten wel kennis met enkele personen die op weg waren naar het startpunt van de WAVE (World Advanced Vehicle Expedition) en dat is eigenlijk ’s wereld grootste rally voor elektrische voertuigen. (www.wavetrophy.com) die de dag erna zou starten.

Na een korte stop op weg naar Leonberg waar het erg druk was. Onderweg hebben we haasje over gespeeld met een spiksplinternieuwe witte Model S met de nieuwe neus die ook ging laden in Leonberg. Aan de supercharger vond een mevrouw op het moment dat we aankwamen toch dat zij met haar niet-elektrische Toyota ook kon parkeren op een supercharger plek, maar ze voelde zich wat bekeken en met al die bordjes die er stonden is ze wijselijk toch maar ergens ander een parkeerplaats gaan zoeken. Ik heb toen ook die nieuwe neus van de Model S eens kunnen bekeken en persoonlijk vind ik de oude nog steeds beter, maar dat is natuurlijk mijn mening. In de McDonalds hebben we vervolgens iets gegeten en nadien gingen we weer op weg naar Aichstetten.

Onderweg waren er wel veel “baustellen”, maar er waren ook stukken waar er geen snelheidsbeperking was en telkens weer viel het op hoe eenvoudig en comfortabel je erg hoge snelheden kunt rijden, zonder het soms echt goed te beseffen. In Aichstetten was onze laatste stop vooraleer we in het hotel zouden aankomen en het was ook de plek om een vignet te kopen. Alvast een tip voor zij die het niet weten, in de winkel aan de supercharger van Achstetten betaal je €38,50 voor een Zwitsers vignet voor één jaar, terwijl ik er €43,50 voor heb betaald bij Auto5 in België. Ik dacht eens goed voorbereid te zijn. De prijs voor een Oostenrijks vignet was wel hetzelfde.

Dan volgde het laatste stuk naar het hotel waar we de rest van de groep aantroffen en samen nog iets hebben gedronken in de bar.

Opvallend tijdens deze rit was dat de Model S 85 telkens 5 tot 10% meer verbruikt dan een Model S 85D op exact de zelfde afstand bij een heel gelijkaardige snelheid. Iets dat later tijdens de trip alleen maar bevestigd zou worden.

Tijdens deze dag heeft de eerste groep die vroeg vertrokken is wel heel wat oponthoud gehad met een airco die dienst weigerde, waardoor een stop in het SeC van Stuttgart nodig was. Het wisselstuk was niet op stock maar ze hebben het zo goed mogelijk hersteld zodat de airco het waarschijnlijk wel zou volhouden de komende dagen, en dat bleek ook zo.

 

Dag 2 – vrijdag 10 juni

Na een uitgebreid en lekker ontbijt gingen we op weg en was de eerste stop de supercharger van St. Anton in Tirol. Vier laadplaatsen die alle vier vrij waren en waarbij we toch een uurtje moesten laden. De 70D moet helemaal vol om ons niet te veel zorgen te moeten maken om tot aan de volgende supercharger te kunnen raken, want onderweg waren er niet veel laadmogelijkheden en heel wat hoogteverschillen te overwinnen.

Na het testen van de lokale horecagelegenheid vertrokken we onder een stralend zonnetje na het laden richting Stelvio-pas, ik had al heel wat gehoord over mensen die daar met de fiets aan op reden en was dus zeer benieuwd hoe dat eruit zou zien. Onderweg was de Tesla navigatie het vaak niet eens met de route die wij wilden nemen, dus navigeerden we van dorpje naar dorpje om bij de voet van de Stelvio-pas aan te komen langs de noordkant. Onderaan zagen we her en der wel wat fietsers, maar naarmate we hoger kwamen werden dat er steeds meer. Ook de weg zelf was erg smal en op bepaalde plaatsen konden twee auto’s elkaar absoluut niet passeren. Daarenboven is een Model S breed en lang en in die scherpe haarspeldbochten moest je steeds goed uitkijken voor tegenliggers. En die tegenliggers waren niet alleen auto’s, maar ook moto’s en andere fietsers die soms tegen een rotvaart naar beneden kwamen. Halverwege hebben we even kunnen stoppen en zijn er enkele prachtige foto’s gemaakt.

Iedereen is na heel wat inspanning veilig boven geraakt. Eens op de top aangekomen was het een echte overrompeling van mensen, fietsen en auto’s. Als je Carmageddon had mogen spelen had je hier makkelijk de 100x splatter bonus kunnen halen :o)

Na de top gingen we onmiddellijk verder naar beneden

Opvallend was ook dat we enkele in camouflage gewrapte auto’s hebben zien passeren die waarschijnlijk tests aan het uitvoeren waren op de Stelvio-pas. Vele waren erg herkenbaar, maar er was er eentje, een Aston Martin, die fluisterstil was toen we hem in het naar beneden rijden passeerden, het leek wel een elektrische/hybride Aston Martin…

Eens we de mijns inziens leukere, minder drukke zijde van de Stelvio-pas waren afgedaald reden we doorheen heel wat skigebieden richting de supercharger van St.Moritz. De weg er naartoe was ook heel leuk en we hebben op heel wat snelle kronkelige wegen gereden waarop je Model S echt op de proef kon stellen. Het is gewoon zalig om te ervaren hoe moeiteloos je de bochten kunt afsnijden en nadien weer kunt wegsprinten op naar de volgende bocht. Ik herinner me ook dat we wat hebben gespeeld met een Ford Focus RS en een Honda Civic Type R. Om enkele namen van passen te noemen, dat waren na de Stelvio-pas, de Umbrail-pas, de Bernina-pas tot in St. Moritz.

Aangekomen aan de superchargers in St. Moritz hebben we tijdens het laden wat rondgewandeld en zijn we in een chocoladewinkel een kijkje gaan nemen waar je de prijs van de chocolade per 100 gr. wel eens voor de kiloprijs zou kunnen nemen als je niet goed oplet.

Na het laden in St. Moritz was het niet meer zo ver tot het hotel van die avond en hadden we de mooie Maloja-pas nog voor de boeg. Eens aangekomen werd er uitgebreid gebabbeld met de eigenaars van het hotel die erg geïnteresseerd waren in Tesla, hoe dat allemaal werkte en wat de laadmogelijkheden waren. Ook de woorden ‘destination’ en ‘charger’ zijn gevallen en wie weet gaat er daar wel eentje verschijnen in een nabije toekomst. Die avond hebben we een lekkere Italiaanse pizza gegeten gevolgd door een lekker dessert.

 

Dag 3 – Zaterdag 11 juni

De volgende ochtend was het eerder druilerig weer en bleken sommigen beter geslapen te hebben dan anderen. De dikte van de muren of eerder het gebrek daaraan had daar iets mee te maken.

Na een heerlijk uitgebreid ontbijt kregen de eigenaars van het hotel nog even de kans om mee te rijden in één van de Tesla’s, niet toevallig de snelste uit het rijtje, de 90D van René. Hij draaide niet rond de pot en heeft ineens het snelheidsrecord gezet in het korte straatje voor het hotel door het wattpedaal eens goed in te drukken. Ook autopilot werd kort toegelicht en getoond en de gezichten van de eigenaars van het hotel kwamen me bekend voor toen ze uit stapten, het was de Tesla-smile:o) Ze hadden ervan genoten! Intussen hadden we ze ook al meer dan duidelijk gemaakt wat het verschil was tussen SuC, SeC en DeC en wie weet, misschien kunnen we deze laatste vroeg of laat wel verwachten bij hun hotel. De testrit heeft daar in ieder geval een mooi steentje aan bijgedragen.

Het weer werd langzaam aan beter en net na ons vertrek stopte het met regenen. Er volgde een korte doch erg leuke rit naar onze volgende locatie waar we zouden verblijven. We gingen van start op de SS36 om niet veel later de SS340 gedurende een lange tijd te volgen op weg naar Lugano. De rit voerde ons lang het Lago di Como en we hadden regelmatig een prachtig zicht op het meer en alles wat er rond lag. De zon scheen helaas niet, want dat zou nog een mooie extra dimensie gegeven hebben aan het uitzicht. De wegen waren heel kronkelig en er was ook redelijk wat verkeer. Auto’s als tegenligger was geen probleem, maar toen Jan, die voorop reed, een grote reisbus moest kruisen, was het echt millimeterwerk. Ik weet niet goed wat er allemaal door zijn hoofd ging op dat moment, maar met scherpe rotsen op 3 cm aan de ene rechterkant en een ongeduldige reisbus lang op 2 cm van zijn linkerkant, was het heel erg spannend. Het heeft enkele minuten geduurd, maar uiteindelijk konden Jan en de bus elkaar toch passeren. De andere 3 Tesla’s hadden intussen voldoende tijd gehad om zich te positioneren en konden zonder probleem de reisbus kruisen.

In het stadje Maneggio waren enkele mooie kronkelige wegen, maar het was te druk om er echt van te genieten. We vervolgende onze weg op de SS340 richting Lugano via Lago di Lugano. Opnieuw was er het mooie uitzicht op het blauwe meer op de weg er naar toe. Bij de grensovergang van Italië naar Zwitserland en later omgekeerd kregen we ook goedkeurende blikken van de douanebeambten. Zij zagen natuurlijk niet elke dag vier Tesla’s in een konvooi en konden natuurlijk al raden waarom we in de buurt waren.

We waren op weg naar de Supercharger in Monte Ceneri en bij aankomst bleek dat we niet alleen waren. Eén van de zes plaatsen was maar vrij, dus we stonden er met drie Tesla’s te wachten. Een van de personen die aan het laden was, was waarschijnlijk familie van XFrank op het forum. Hij besteedde zijn tijd aan de supercharger ook nuttig en gaf zijn Tesla een mooie poetsbeurt. Druppelsgewijs vertrokken de Tesla’s maar intussen was de wachtrij ook aangegroeid tot vijf of zelfs zes wagens. Dat is de enige keer geweest dat we aan een Supercharger hebben moeten wachten. Vaak waren we alleen of waren er hooguit één of twee stalls in gebruik.

Nadat iedereen weer geladen was vervolgden we onze rit naar de camping in Cannobio waar we rond 15u goed werden ontvangen. We mochten al snel op de kleine privé-parking parkeren en het gemiddeld aantal pk per m2 op de parking kende een lokale piek. We sliepen niet op de camping maar in het gebouw zelf in vier appartementen. Er volgde een discussie tussen de personen die ’s nachts iets meer geluid maakten dan anderen en na wat herindelingen van de kamer kregen de snurkers in de groep een plaats in de suites.

Nadien hebben we een mooie wandeling gemaakt in het stadje, een ijsje gegeten, wat inkopen gedaan, wat geluierd op onze terrassen van de kamers om ’s avonds lekker te gaan eten. Cannobio is echt een heel mooi schilderachtig stadje en zeker de moeite waard om nog eens een bezoeken aan te brengen.

Tijdens de rit hebben we ook af en toe een ongepland stop moeten maken, omwille van een “pipi”-momentje van een van de deelnemers. In het stadje Cannobio stond er ook een kleine fontein. Dat bracht ons op een idee en we hebben het geluid van de fontein gedurende 20 seconden opgenomen. Je kan al raden dat dit geluid vervolgens te pas en te onpas opnieuw te horen kregen de volgende dagen, de ene keer terwijl we ergens rustig zaten, een andere keer tijdens het rijden via de walkie-talkies… Waarschijnlijk niet even aangenaam voor iedereen, maar het zorgde wel voor hilarische momenten. (Ik heb het geluidje nog steeds, dus geïnteresseerden mogen me steeds contacteren).

We hebben die nacht ook nog een wetenschappelijk experiment uitgevoerd, meerbepaald “is lucht nu een goeie geluidsisolator of niet?” De twee fanatiekste snurkers kregen een suite met twee kamers waarbij er een kleine gang was tussen de slaapkamers. Dat bleek de ideale isolatie te zijn ondanks de epische geluidsniveaus die tijdens het snurken werden behaald. En dat episch dat hebben we op wetenschappelijke wijze gemeten via een app. Die gaf de gradaties ‘loud’, ‘extremely loud’ en ‘epic’, en het is de laatste categorie die zonder probleem behaald werd…

 

Dag 4 – zondag 12 juni

De volgende ochtend werden we opnieuw wakker met een prachtig zonnetje aan de hemel. We hebben lekker ontbeten en daarna nog even Tesla-technicus gespeeld. De Tesla van Rene maakte rechtsvoor een schurend geluid als hij heel langzaam reed en na wat onderzoek bleek er een steentje klem te zitten achter de remschijf. Na heel wat gepruts, kwam dat steentje gelukkig ineens tevoorschijn en konden we op weg.

We gingen via de autostrade 2 op weg naar de San Gotthard pas. Na een korte stop net voor die begon, heb ik één van de mooiste wegen kunnen ervaren waar ik ooit op heb gereden. Het was in één woord “geweldig”. De brede kronkelige wegen (dat was nogal eens een verschil met de Stelvio pas) waren enorm snel en als je dan nog de beste auto ter wereld hebt om daar op te mogen rijden, kan je dag niet meer stuk! Dit is een absolute aanrader en een verplicht nummer voor iedereen die een roadtrip doet in Italië of Zwitserland! Het verbruik tijdens deze pas sprak ook boekdelen. Naar boven had de 85D van Jan 593Wh/km verbruikt. Bij het naar beneden rijden stond hij op -20 Wh/km… Het is dus maar goed dat ze geen supercharger hebben geïnstalleerd bovenop de Gotthard pas.

We vervolgden onze reis naar de supercharger van Beckenried waar we ook hebben geluncht. Er waren maar vier stalls beschikbaar, maar ze waren allen vrij dus dat was ideaal voor ons. In het restaurant hebben we geluncht en nadien waren we klaar voor het vervolg van de rit. De vooropgestelde route hebben we uiteindelijk niet gevolgd omwille van file en in plaats daarvan zijn we over de Klausenpas gereden.En dat bleek een schot in de roos. Niemand van onze groep was bekend met deze bijna 50 kilometer lange pas met de top op net geen 2000 meter en die op zondag 12 juni ook het decor was van iets anders. Op die dag vond blijkbaar de Gigathlon 2016 plaats en één van de onderdelen was een wielerwedstrijd over de volledige Klausenpas. De Gigathlon is niet voor watjes want het volledige programma dat op drie dagen wordt afgewerkt ziet er als volgt uit:

1. 1,5 km zwemmen (en dat is niet in een zwembad van 28°C)
2. 22 kilometer skeeleren (en dat is niet op een vlakke weg)
3. 104 kilometer fietsen (en dat is niet over een bergpas, maar vlak is het zeker ook niet)
4. 45 kilometer fietsen over een bergpas (de Klausenpas dus)
5. 22 kilometer lopen (en dat is niet op een vlakke atletiekpiste)

Op de Klausenpas reden wij de fietsers tegemoet en de hele rit, naar boven als naar beneden, bleven we maar deelnemers tegenkomen. De weersomstandigheden waren zeker niet ideaal want het was koud, er viel heel wat nattigheid uit de hemel en er lag her en der aan de top nog wat sneeuw. Alles behalve ideale omstandigheden om even een bergpas over te rijden op de fiets.

En om jullie een idee te geven, de snelste bij de mannen doet dit in minder dan 21 uur… Respect! En niet alleen voor de winnaar, maar ook aan alle deelnemers want ik was stiekem blij dat ik in de Tesla zat en niet op de fiets.

De pss op zich was erg leuk en bevatte heel wat mooie stukken om te rijden maar ook prachtige uitzichten. Qua weg was het her en der wat smal, maar zeker goed te doen. Na de pas zijn we terug gereden naar het hotel in Rankweil waar we donderdagavond ook hadden geslapen. Er volgde nog wat leuke gesprekken in de bar, enkele “fontein”-momentjes, een gigantische pizza wat verderop en ook Max Verstappen wist zich ten volle te geven in Canada waar hij net voor de laatste bocht Rosberg, die in de fout ging, kon passeren.

 

Dag 5 – Maandag 13 juni

Vandaag zouden we opnieuw naar huis vertrekken en hadden we een rit tussen 800 en 950 kilometer voor de boeg. Na een lekker ontbijt was alles en iedereen weer ingepakt en zijn we nog even gepasseerd bij de zoon van Hans, die erg dichtbij woonde. Nadien gingen we op weg naar de eerste supercharger en dat was die van Aichstetten.

Het originele plan dat we vooropgesteld hadden en dat de navigatie ook voorstelde hebben we wijselijk aangepast om zo enerzijds de drukke locaties met files te vermijden en anderzijds omdat ikzelf met mijn ‘grootverbruiker’ S85 (zonder D) drie minuten na het verlaten van de supercharger alvast de melding kreeg dat ik langzamer moest gaan rijden om de volgende supercharger te kunnen halen. De plannen werden aangepast en we vervolgden onze reis via Ellwangen naar Bad Rappenau. Daar splitste onze wegen want twee auto’s vervolgden hun reis via Mogendorf en Zevenaar, terwijl de anderen via Waldlaubersheim (lekkere schnitzel eten) en Erftstadt reden. Iedereen is veilig terug thuis aangekomen, dat was positief, maar dat gold helaas niet voor de andere bestuurders, want we hebben onderweg heel wat ongevallen. Op die momenten wordt je er toch nog eens op gewezen dat je steeds voorzichtig moet blijven en dat veiligheid het belangrijkst blijft. Als laatste ook nog even melden dat de airco van Rene het na de problemen van dag 1 perfect is blijven doen.

Verbruik

Als laatste nog een kort woordje over het verbruik van de verschillende configuraties waaruit erg snel bleek dat de S85 zonder enige concurrentie als grootverbruiker kon worden aangeduid. Tijdens het heen rijden was het verschil in verbruik tussen een S85 en S85D gemiddeld 10% over exact dezelfde afstand en een zo goed als identieke (autopilot-)rijstijl. Tijdens de afdelingen was ik vaak blij om eens te kunnen zakken tot onder een gemiddeld verbruik van 100 Wh terwijl de S85D en S90D al aan het flirten waren met de nulgrens. De S85 werd gevolgd door de S70D die iets minder verbruikte dan de S85 maar duidelijk meer verbruikt dan de grotere batterijen in combinatie met een dubbele motor. De kleine batterij zal iets meer moeite moeten doen dan de grotere broers.

Wie nu precies het zuinigst is van een S85D en S90D is nooit echt significant naar voor gekomen, dus die zullen erg dicht bij elkaar in de buurt liggen.

De “verrassende” top 3 van de minst zuinige Tesla’s die meegingen zag er dus als volgt uit

1. Model S85
2. Model S70D
3. Model S85D en Model S90D

Niet echt een verrassing lijkt me…

Mijn verbruik na elke rit (S85)

Na dag 1 — 828 km – 180,8 kWh verbruikt – 218 Wh gemiddeld
Na dag 2 — 1088 km – 233,6 kWh verbruikt – 215 Wh gemiddeld
Na dag 3 — 1215 km – 257,9 kWh verbruikt – 212 Wh gemiddeld
Na dag 4 — 1569 km – 326,1 kWh verbruikt – 208 Wh gemiddeld
Na dag 5 — 2385 km – 504,1 kWh verbruikt – 214 Wh gemiddeld

Conclusie

Met bijna 2400 kilometer op de teller hebben we een aantal prachtige dagen gehad met enkele gelijkgezinden en niet te vergeten, de beste auto ter wereld . (Een P90DL is natuurlijk nog beter, maar ik moet wel nog iets hebben om nog naar uit te kijken). Absoluut voor herhaling vatbaar dus tot volgend jaar

Sfeerimpressie

Comments

comments